Tatbikat

TATBİKAT

Pratik/amelî/müşahhas/somut

bir tatbikat/uygulama ile 

hayatiyet kazandırıl(a)mayacaksa

teorik/nazarî/mücerret/soyut 

bir eğitim/öğretim/bilgi tahsil et(tir)mekten 

ne fayda hâsıl olur ki...

Amelsiz iman

Henüz ruh üflenmemiş ceset/beden gibi...

Karada teorik yüzme eğitimi alan yüzmeyi, 

sürücü kursunda teorik eğitimler alan şoförlüğü 

ne kadar öğrenmiş sayılır ki?

Yüzme suyun içerisinde, 

şoförlük bizzat direksiyon başında

öğrenilir ve geliştirilir;

kontrollü bir şekilde risk alarak

şam(b)rel kullanmaksızın ayakları yerden kesmekle,

yanında kimse olmadan direksiyon sallamakla...

Aksi takdirde böylesi bir tahsil

kağıt üstünde (mürekkep olarak) 

kalmaya mahkumdur, 

(öğren/öğret)miş gibi yapmaktır,

kendini (ve başkalarını) kandırmaktır,

israftan başka bir şey değildir,

yazık ve heder etmektir 

zamanımızı, 

enerjimizi, 

imkânlarımızı...

Bu manzara 

dil eğitimi/öğrenimi 

için düşünüldüğünde 

daha “dilhıraş” bir hal alır.

Bu vahim tablonun ortaya çıkmasının 

en önemli sebeplerinden birisi de 

dil tahsilini 

dil hakkında “bilgi edinme çabası”

olarak tasavvur etme hatasıdır. 

Halbuki dil tahsili

“bilgi” değil

“beceri” elde etme 

çabasıdır 

ve beceriler 

“tatbikatsız” elde edilemezler.

Bir de “yabancı” diyerek 

ötekileştirdiğimiz, 

sevimsizleştirdiğimiz 

bir dili 

“gönülsüz gönülsüz” 

öğrenme çabası yok mu...

Ecdat boşuna dememiş:

“Gönülsüz yenilen aş 

Ya karın ağrıtır ya baş!”

Oysa “dil”in bizzat kendisi 

“gönül” demek değil mi?